Ay ve Güneş'in Aşk Hikayesi...

Şimdi sizlere Ay ile Güneş’in hikayesini anlatmaya çalışağım…

Çooook eski zamanlarda Ay da diğer yıldızlar gibi kendi ışığına ve ısısına sahipmiş,dünya’yı ısıtır gülen çehresi ile etrafa neşe ve ışık saçarmış…

günlerden bir gün güneş ile tanışmış gözleri kamaşmış ve deliler gibi yanmaya başlamış…

Gün geçtikçe güneş’e olan aşkı için yanmak kafi gelmemiş ve içten içe kendinden geçip benliğini kaybeder olmuş ona daha yakın hissedebilmek için kaldırmış aradaki perdeleri çünkü güneşe olan tutkunluğundan güneşten başka her şeye olan bağlılığını yaşama sevincini ve de çekim gücünü yitirmiş..

Çekim gücünü yitirdiği için atmosferi de kalkmış ortadan bu yüzden ısısı ve koruma kalkanı kalmamış her geçen gün daha da soğumuş hayattan…

Koruma kalkanını yitiren Ay,

Vakit kaybetmeyen göktaşlarının saldırısına uğramış paramparça olmuş o gülen çehresi dünyadakilerin yüzüne bakacak durumu kalmayınca sırtını dönmüş tüm dünya’ya …

Ama

Uğruna her şeyini yakıp bitirdiği güneş yetişmiş imdadına Ay’a ışığını ve ısısını vermiş,
Ve dünyadakiler iki aşığı bir arada göremeseler de onlar hep bir arada kalmışlar,
Güneş ışığını vermiş aşkına,Ay da ondan aldığı ışık ile gecesini aydınlatmış dünyadakilerin,
Dünyadakiler ise onları sonsuza dek ayrıldılar zannetmiş bazen bir arada görünseler bile bu çok kısa bir süreliğine imiş..

Eveeeeeeeeet bu hikaye burada bitmedi elbette çünkü;

Ay karanlığa gömüldükten sonra başlamış dünyada gece ve güneş sayesinde de gündüz olmuş…

İşte Ay ve Güneşin gözler arkasında devam eden aşkı en az onların ki kadar acı başka bir aşkı doğurmuş…

Gece il gündüz…

Yani gözler arkasında yaşanan aşkın dünyadaki yansımaları onlar olmuş,Güneş’i gündüz ve Ay’ı da gece temsil eder olmuş…

gündüz çok acılar çekmiş..

sevmiş,koşulsuzca,amansızca ve birazda çocukça..sevdasını her isteyenle paylaşmış..içinden sevmekten başka bir şey gelmezmiş..ellerinde hep bir kırmızı gülle beklermiş..ama her gelen,aşk kafiri o gülün rengini biraz daha değiştirmiş..sonunda siyah bir gül kalmış elinde..soğukta terk edildiği limanda bekler olmuş aşkı..aşk her limana uğrarmış,ama bir tek onun limanına uğramazmış...

gece ise,sevginin anlamını,aşka borçluymuş...

korkusuzluğunun tek korkusu aşkmış..sunduğu herşeyden geriye kırık bir kalp kalırmış..o kırık kalbi onardıkça,yaramaz bir çocuk gelir sürekli kırarmış...elinde bir parça umudu olmasa hani gidermiş kendinden uzaklara..ama kendinden büyük umutları varmış...

sonra bir gün,gece gündüzü görmüş..

gece delikanlı bir şekilde gelmiş gündüzün yanına..bir parça mutluluğum,bir yudum sevgim var demiş...benimle paylaşırmısın demiş gündüze..gündüzün canı acımış..hasretmiş mutluluğa ve sevgiye..gündüz bu delikanlıdan hoşlanmış..düşüncelerine geceyi yerleştirmiş..uykusuzluğunun nedeni yapmış...gece ise,bir bütün içinde almış gündüzü..aydınlattığı ışığı geceyi parçalasada,gece gündüzü almış kalbine...delikanlı gece yüreğinde ki yangına bir efkarlı sigara,birkaş uykusuz saat eklemiş ömrümden...gece gündüze kavuşmak için daha uzun olmaya çabalamış..gündüz de gece sine kavuşmak için bir o kadar kısalmış...

maalesef bu aşk hikayesi de kıyamete kadar böyle sürüüüüüüüüüp gitmiş…

zaten onların kavuşması kıyamet günü imiş...