Yalnızlığı Vardır İnsanın

Tutarlılığını tutarsızlığını bir yana bırakırsak, yaşadığı ve yaşamaya devam ettiği bir hayatı vardır insanın. Bir yoldur tutturmuş gidiyor, bir tutkudur ardı sıra koşturduğu. Emin olmak ister attığı adımlardan. Henüz netlik kazanamamış adımlar...
Zayıf bedenine çullanmış bir yükü, altından kalkacağından şüphe duyduğu bir aşkı vardır. Şeffâf, nârin ve dayanıklı olarak bildiği, bilip sığındığı bir yürek var karşısında. Umutsuzlukta umut, hayatsızlıkta hayat, mutsuzlukta mutlu olabileceğini tahayyül ettiği ve bu sebeple sığındığı bir yürek... Ne tuhaftır tenhada yaşar ve yalnızdır insan...
Bir hayatı vardır, içinde hayatı saklamış, hayatı hayatî mânâlar yüklü. Peşinden gelenler vardır. Hayâlleri kadar geniş bir gönlü, günlü kadar sâde hayalleri vardır. Yalnızlıktan hayallerine sığındığında beyaz gönlü eşlik eder ona. Dertlerini bütünüyle paylaşacak bir dostu olmasa da, bütün dertlerini dinlediği bir çok arkadaşı vardır etrafında. İki ayağını birden uzatıp, iki bardak çay arası derdini paylaşacağı bir dost da gerekliymiş meğer, diye düşünür. Ne garibtir, garib olduğu kadar da kimsesiz ve yalnızdır insan.
Gün gelir yeni mekânlar ve yeni zamanlar içinde kaybolur insan. Hayata dair terennümleri değişir. Firâk kapıyı çalar; vuslat hatır istemez insandan ve yeni hayat biçimi, yeni zorluklar, ‘bu zamana dek gidenlerin ardından hüzünlenen kalbten ardına bakmaması istenir.’ Aşklar beliriverir gözünde. Hüzün katar, hüzün dolu heybesine. Yüreği taşkınlığına dayanamaz hale gelir hüzün katarına. Uygulaması zor bir karardır. Bir duası vardır insanın, adedi belli olan nefesleri, bir de yıkılmayacağından emin olduğu bir dayanağı vardır. Allah!...
Bütün bunların şuuru içerisinde gitmeye odaklanır insan. Prensiplerini tahakkuk etmekten kaçışı yoktur kaderin. Kader, teslim olmaktır ve uzak olmaktır kederden. Dönüşü olmayacak yeni yolun başında, yeni ayakkabılarla yürümesi gerektiğini anlayacaktır.
Terk ederek fâniyi, fenâda kendisi ile beraberce yaşamaya başlayacaktır.
Sırtında acı bir yalnızlık...
Kimsecikler içinde yapayalnızlık içerisinde, kendisine sunulmuş hayat kadehini Niyaz-i Mısrî’nin, ‘Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp / Şevk ile her dem uçup, çağırırım, dost, dost!’ ifadeleri ile anlattığı dosta doğru. Yüreğinin sıcaklığıyla tüketecektir bütün yolları. Bütün korku ve acıları aşacaktır yalnız başına insan.

Hayata tarifi yalnız yapacak.
Hayatın hesabını yalnız verecek.
Bu dünyaya yalnız geldiği gibi;
Öbür dünyaya da yalnız gidecek...

M. Zahir Ertekin